Terapia par

W psychoterapii związku zajmuję się pracą nad poprawą jakości życia we dwoje. Jest to terapia indywidualno – wspólna (Klienci będący w związku mają zarówno sesje indywidualne, jak też wspólne). W ramach spotkań indywidualnych Klient /ka głębiej poznaje siebie, swoje potrzeby i pragnienia w kontekście związku. Przepracowuje osobiste trudności, lęki, zahamowania - które mają negatywny wpływ na związek. Pracuje nad pogłębieniem oraz wzmocnieniem kontaktu ze swoją kobiecością/męskością, dzięki czemu zyskuje pełniejszą akceptację i zrozumienie siebie, a także partnera.

Praca wspólna zmierza do przebudowania relacji, w tym:

  • przeformułowania wzajemnych oczekiwań, aby było możliwe wzajemne zrozumienie i pełniejsza wzajemna akceptacja,
  • budowania umiejętności wzajemnego wspierania się,
  • budowania umiejętności dawanie sobie wzajemnie ciepła, poczucie bliskości i bezpieczeństwa.

Psychoterapia par pomaga poradzić sobie z rozmaitymi trudnościami w relacjach małżeńskich (partnerskich), takimi jak: brak satysfakcji ze wspólnego życia i/lub współżycia, oziębłość, częste konflikty, poczucie osamotnienia w związku, poczucie wypalenia wzajemnej atrakcyjności i / lub więzi, zdrada, rozstanie, niepłodność o podłożu psychologicznym.

Brak satysfakcji w związku, poczucie osamotnienia

Problem oddalenia i emocjonalnej pustki dotyka wielu małżeństw, w tym - coraz częściej – również tych, z relatywnie niedługim stażem. W praktyce zazwyczaj objawia się tak, że relacja trwa w sposób formalny pozornie bez zastrzeżeń (i na zewnątrz prezentuje się jak najlepiej), ale w sferze emocjonalnej zamarła. Jest znamienne, że pomimo prób i starań małżonkowie coraz bardziej oddalają się od siebie. Stopniowo zaczynają żyć każde „swoim życiem”. „Właściwie nie wiadomo kiedy i jak to się zaczęło” – relacjonują dotknięte tym problemem osoby. Czasem dyskomfort odczuwa tylko jedna ze stron. Sparaliżowana emocjonalnym chłodem nie potrafi wykonać kroku w kierunku partnera, który zadaje się nic nie dostrzegać. Czasem jednak partner daje dowody oczywistej ignorancji i zupełnie świadomie odrzuca próby emocjonalnego zbliżenia, co u strony podejmującej starania potęguje jeszcze bardziej poczucie krzywdy i odrzucenia. Często okazuje się, że bez fachowej pomocy małżonkowie nie potrafią pokonać barier, które powodują, że pozornie we dwoje – w rzeczywistości żyją obok siebie.

 
Brak satysfakcji w relacjach intymnych

Brak satysfakcji z życia intymnego może mieć wiele przyczyn: od prostego przemęczenia, stresu i niezdrowego trybu życia, poprzez psychiczne i emocjonalnie niezadowolenie jednego z partnerów (albo tez obojga) ze związku jako takiego, po problemy o charakterze medycznym, których rozwiązanie można znaleźć u lekarza seksuologa. Zadowolenie z siebie, ze związku i relacji z partnerem, jakość komunikacji, poczucie wzajemnej troski i zrozumienia, a także akceptację swojej kobiecości/męskości, własnego ciała, własnego wyglądu – należy w związku stale pielęgnować. Są one źródłem poczucia wzajemnej atrakcyjności i przekładają się w bardzo dosłowny sposób na jakość współżycia. W praktyce często okazuje się jednak, że pośród trudów codzienności, wyzwań zawodowych, presji i wymogów, którym trzeba sprostać, łatwo gubimy czas na refleksję nad sobą i swoim związkiem. W rezultacie, tracimy nie tylko ochotę na seks, ale w ogóle jakiekolwiek wzajemne zainteresowanie.

 
Niepłodność pary małżeńskiej

Niepłodność uwarunkowana czynnikami psychologicznymidotyczy w Polsce około 25% wszystkich przypadków niepłodności. Jest napędzana przez lęk (najczęściej nieuświadomiony) przed posiadaniem dziecka, u podłoża którego leżą najrozmaitsze obawy, np.:

  • o to, czy jako rodzice małżonkowie sprostają obowiązkom rodzicielskim i wychowawczym. Zwłaszcza, gdy sami mieli własne dzieciństwo trudne - często boją się, że powtórzą błędy swoich rodziców. To bardzo silna blokada dla macierzyństwa/ojcostwa;
  • strach przed ciążą i utratą atrakcyjności fizycznej w oczach męża z jedne strony; a z drugiej - że żona zajęta obowiązkami macierzyńskimi skupi się na sobie i dziecku, odsuwając od siebie męża, który poczuje się niepotrzebny;
  • obawa przed osłabieniem fizycznym (albo i/lub kłopotami zdrowotnymi) oraz wynikającą z tego niemożnością sprostania dotychczasowym obowiązkom;
  • lęk przed trudnościami w pracy, wynikającymi z niedyspozycyjności/czasem też niepokój, czy po urodzeniu dziecka będzie możliwe kontynuowanie dotychczasowej kariery. Kobiety zorientowane na karierę zawodową często widzą w macierzyństwie przeszkodę w drodze do upragnionego awansu, co powoduje dodatkowy stres i napięcia;
  • czasem kobieta nie chce mieć dziecka z obawy przed brakiem rzeczywistego oparcia w mężu, który w ich związku sam wchodzi w rolę dziecka. Bywa i odwrotnie - niedojrzała emocjonalnie kobieta wchodzi w rolę małej dziewczynki. Wówczas nie chce urodzić dziecka, bo sama czuje się dzieckiem;

Warto wiedzieć, że psychologiczne przyczyny trudności z zajściem w ciąże mogą dotyczyć nie tylko kobiet, ale też ich partnerów oraz relacji, jaką wspólnie tworzą. Czasem zajście w ciążę jest utrudnione przez napięcia i konflikty pomiędzy współmałżonkami, z których każde otwarcie bądź skrycie wątpi, czy jako rodzic stworzy swojemu dziecku odpowiedni dom.